Οι γυναίκες στις τηλεπικοινωνίες έχουν δύναμη

Οι γυναίκες των τηλεπικοινωνιών στην Ελλάδα, και κυρίως οι τηλεφωνήτριες, έχουν αρκετές πρωτιές στην μακρά ιστορία για χειραφέτηση και έμφυλη ισότητα.

Οι τηλεφωνήτριες είναι οι πρώτες γυναίκες που ξεκινούν να εργάζονται στον δημόσιο τομέα. Η πρόταση για πρόσληψη τηλεφωνητριών απορρίφθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο το 1900.

1908: οι πρώτες γυναίκες παίρνουν θέση στα τηλεφωνικά κέντρα

Μετά από διαμαρτυρίες των πρώτων Ελληνίδων φεμινιστριών, οι γυναίκες έγιναν δεχτές στα τηλεφωνικά κέντρα το 1908 με αυστηρούς περιορισμούς που δεν ίσχυαν για τους άνδρες συναδέλφους τους (ηλικία, γαμήλια κατάσταση). Ένας άλλος μοχλός πίεσης ήταν το διεθνές παράδειγμα.

Η πρωτοβουλία για την πρόσληψη γυναικών στα πρώτα τηλεφωνικά κέντρα ήταν του ίδιου του Αλεξάντερ Μπελ ο οποίος είχε συλλάβει την τηλεφωνία ως μία οικιακή υπηρεσία που απευθυνόταν κυρίως στα μεγαλοαστικά στρώματα. Οι νεαρές γυναίκες ήταν πιο ευγενικές από τους άνδρες, πιο υπάκουες, χαμηλόμισθες και

OΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΙΝΟΥΝ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΜΠΥΡΑ

«Έπιναν λιγότερη μπύρα», όπως έλεγε ένας από τους πρώτους διευθυντές τηλεφωνικών κέντρων στην Αμερική.
Το 1964 ξεκινάει ο Σύλλογος των Τηλεφωνητριών Ελλάδος και αναπτύσσει γρήγορα έντονη δράση για βελτίωση μισθολογικών και βαθμολογικών θεμάτων. Η δύναμη των τηλεφωνητριών στηριζόταν στα επαγγελματικά προσόντα τους και στην κομβική θέση που κατείχαν στο μη αυτοματοποιημένο ακόμη σύστημα της τηλεφωνίας.

Η πρώτη απεργία που έγινε στην Ελλάδα με αίτημα την μισθολογική εξίσωση των δύο φύλων, το 1978, πραγματοποιήθηκε από τις τηλεφωνήτριες του ΟΤΕ, με μερική επιτυχία.

Ο λόγος στην τηλεφωνήτρια Ζωή Βλαχούτα: "Όταν το παίρνεις προσωπικά, θέλεις να βρεις λύσεις. Νοιαζόμασταν…"Στον ΟΤΕ εκείνης της εποχής (δεκαετία 1970-80), και ειδικά στις τηλεφωνήτριες, μεσουρανούσε το ανθρώπινο στοιχείο. Οι συνδρομητές μπορεί να μην ήξεραν να διατυπώσουν σωστά αυτό που ζητούσαν, ήξεραν όμως πως οι κοπέλες θα κάνουν τη μέγιστη προσπάθεια για να τους εξυπηρετήσουν. Οι άνθρωποι των περιοχών αυτών [των ορεινών απομακρυσμένων χωριών] είχαν μόνο το τηλέφωνο να τους συνδέει με τον έξω κόσμο. Πόσες φορές με ένα τηλεφώνημα δεν σώθηκαν ζωές… . Εμείς οι τηλεφωνήτριες επιτελούσαμε κοινωνικό έργο. Έτσι ήμασταν. Το παίρναμε προσωπικά. Συμπάσχαμε. Προσπαθούσαμε να βρούμε λύσεις. Νοιαζόμασταν».