Η πρώτη ηλεκτρονική εκδοχή της ανθρώπινης επικοινωνίας είναι το Τηλεγράφημα. Χωρίς την αναλυτική ή συναισθηματική βαρύτητα της αλληλογραφίας, το τηλεγράφημα δεν θα μπορέσει ποτέ να μεταφέρει θεωρητικούς συλλογισμούς ή το άρωμα ενός αγαπημένου. Είναι όμως το μέσο που διακινεί με πρωτοφανή ταχύτητα, σύντομα μηνύματα σε όλες τις γωνιές της γης. Μέσω της κωδικοποιημένης και διακεκομμένης ροής του ηλεκτρικού ρεύματος αλλάζει τη μορφή επικοινωνίας. Σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες μετατρέπονται σε τελείες και παύλες για να μετασχηματιστούν και πάλι σε μηνύματα.

Στη στροφή του 20ου αιώνα η κίνηση των τηλεγραφημάτων εκτοξεύτηκε πάνω από τα 1.000.000  τηλεγραφήματα. Μια συνεχής αύξηση που θα κορυφωθεί το 1925 μέσω των 1.638 λειτουργούντων τηλεγραφικών γραφείων σε όλη τη χώρα.

Η συλλογή του Μουσείου περιλαμβάνει περισσότερα από 8.000 τηλεγραφήματα που καλύπτουν την περίοδο 1859-1992. Γεωγραφικά αντιπροσωπεύεται το σύνολο σχεδόν του ελληνικού χώρου, ενώ υπάρχουν δείγματα των κυριοτέρων τηλεγραφείων (ελληνικών, αγγλικών, γαλλικών, οθωμανικών) που δραστηριοποιήθηκαν στην Ελλάδα τον 19ο και 20ο αιώνα.

Οι ηλεκτρονικές τηλεγραφομηχανές (teleprinter, télétypes) γεννιούνται από την ανάγκη των ιδιωτικών επιχειρήσεων και των κρατικών υπηρεσιών για ένα σταθερό, κλειστό σύστημα τηλεγραφικής επικοινωνίας. Η χρήση τους στην Ευρώπη γενικεύεται τη δεκαετία του ‘20. Στην Ελλάδα, κατά την δεκαετία του ‘30, η εταιρεία ΤΤΤ διαθέτει τηλέτυπα μηχανήματα αγγλικού τύπου Creed και γερμανικού τύπου Siemens.

Ο χειρισμός του τηλέτυπου απαιτεί ειδική εκπαίδευση, για τον λόγο αυτό το 1937 συστάθηκαν από την Κυβέρνηση τμήματα σε διάφορα τηλεγραφεία για την πρακτική άσκηση των τηλεγραφητών στα συστήματα «Μπωντώ και Τελετύπ». Με το σύστημα Μποντώ μπορούσαν να μεταβιβασθούν 300 τηλεγραφήματα την ώρα σε αντίθεση με τα 25 τηλεγραφήματα του συστήματος Μορς.

Το τηλέτυπο, ως συσκευή, εγκαταλείφτηκε με τη διάδοση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, ωστόσο χρησιμοποιείται ακόμη στο στρατό με ειδικά πρωτόκολλα για κρυπτογραφημένα μηνύματα.

Στον τομέα των τηλεπικοινωνιών της χώρας μας  ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί το καλωδιακό πλοίο «Θαλής ο Μιλήσιος». Ο «Θαλής ο Μιλήσιος» ήταν ένα μικρό ατμοκίνητο καλωδιακό πλοίο που ναυπηγήθηκε στην Αμερική το 1909, στο Newport News  με το όνομα Joseph Henry (ο επιστήμονας που βοήθησε τον Σάμιουελ Μορς να φτιάξει τον τηλέγραφο). Κατασκευάστηκε για την αμερικανική στρατιωτική υπηρεσία διαβιβάσεων και κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είχε χρησιμοποιηθεί για την πόντιση ναρκών στις αμερικανικές ακτές.

Παραχωρήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση το 1947 και προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες στον τομέα των υποβρύχιων δικτύων της χώρας. Λέγεται ότι το πλοίο «αγοράστηκε» από το ελληνικό δημόσιο για το συμβολικό ποσό του ενός δολαρίου. Χρησιμοποιήθηκε για πόντιση και επισκευή καλωδίων όχι μόνο του ΟΤΕ αλλά και αντίστοιχων οργανισμών άλλων κρατών για 36 χρόνια.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Θαλής ο Μιλήσιος δεν μπορούσε πλέον να ανταπεξέλθει στις εξελίξεις των υποβρύχιων τηλεπικοινωνιακών δικτύων, καθώς είχε τη δυνατότητα μόνο να ποντίζει και να επισκευάζει μικρής χωρητικότητας τηλεγραφικά καλώδια, ενώ το μήκος των καλωδίων που μπορούσε να μεταφέρει ήταν περιορισμένο. Έτσι, ο «Θαλής ο Μιλήσιος» παροπλίστηκε το 1982. Το 1991, παραχωρήθηκε από τον ΟΤΕ στο Ναυτικό Μουσείο Αιγαίου. Σήμερα βρίσκεται στον όρμο του Φλοίσβου, δίπλα στο Αντιτορπιλικό «Αβέρωφ» και είναι επισκέψιμο.

Τηλεγραφικός χάρτης του 1884. Τυπώθηκε στο λιθογραφείο των Βαυαρών αδερφών Γκρούτμαν στην Αθήνα και απεικονίζει το τηλεγραφικό δίκτυο την επαύριον της προσάρτησης της Θεσσαλίας και της Άρτας στο Ελληνικό Βασίλειο το 1881. Ο χάρτης αποτελείται από έξι φύλλα και είναι εξαιρετικά λεπτομερής. Απεικονίζει όχι μόνο τις εναέριες και υποβρύχιες γραμμές, τις έδρες των τηλεγραφικών υποδιευθύνσεων και τα τηλεγραφεία όλων των τάξεων, αλλά και το πρώτο, ακόμη υπό διαμόρφωση, τηλεφωνικό δίκτυο. Ο χάρτης αποτυπώνει ακόμα την εμπορική σημασία συγκεκριμένων γεωγραφικών περιοχών της Ελλάδας στα τέλη του 19ου αιώνα, όπως της Σύρου και της Ζακύνθου.