Απρίλιος 1845. Τις πρώτες ημέρες λειτουργίας του πρώτου τηλεγραφικού γραφείου στην Ουάσινγκτον, εμφανίστηκε ένα νεαρό κορίτσι και ζήτησε από τον Σάμιουελ Μορς να στείλει επειγόντως μία ερωτική επιστολή. Η κοπέλα είχε μαλώσει με τον φίλο της και επέμενε ότι μέσα σε ένα δευτερόλεπτο έπρεπε να του πει ότι τον έχει συγχωρέσει.
Ο Μορς της εξήγησε ότι η εφεύρεσή του δεν μπορεί να στέλνει μακροσκελείς επιστολές μέσα σε δευτερόλεπτα, αλλά σημαντικές πληροφορίες μέσα σε λίγες ώρες. Η νεαρή φώναξε, «Είναι πολύ αργή εφεύρεση, είναι πολύ αργή και η καρδιά μου δεν αντέχει την αναμονή! Είστε ένας σκληρός άνθρωπος κ. Μορς!» και έφυγε απογοητευμένη από το τηλεγραφείο, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του ποιητή: Εκμηδενίστε την απόσταση και τον χρόνο, για να κάνετε δυο που αγαπιούνται ευτυχισμένους. (Αλεξάντερ Πόουπ).
Η εφεύρεση του Μορς μπορεί να δυσαρέστησε τη νεαρή κοπέλα, ωστόσο σύντομα ενέπνευσε τους συγγραφείς. Δεν είναι πολύ γνωστό σήμερα ότι στα τέλη του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε στην Αμερική ένα λογοτεχνικό είδος που ονομάστηκε «τηλεγραφικό ρομάντζο». Οι ιστορίες αφορούσαν πάντα γυναίκες τηλεγραφήτριες που έβρισκαν τον έρωτα στον χώρο εργασίας τους, στο πρόσωπο ενός άλλου τηλεγραφητή. Το μυθιστόρημα τέλειωνε συνήθως με ευχάριστο τρόπο: το ζευγάρι παντρευόταν, η γυναίκα άφηνε τη δουλειά της και γινόταν πιστή σύζυγος και νοικοκυρά.
Η πιο διάσημη νουβέλα αυτού του είδους ήταν το Wired Love, γραμμένο το 1879, της Ella Cheever Thayer. Σε αυτό η συγγραφέας προέβλεπε ότι η fac-simile τεχνολογία της τηλεφωτογραφίας, δηλαδή το fax, θα ήταν πολύ χρήσιμη στους ερωτευμένους στο μέλλον. Πενήντα χρόνια αργότερα, το 1927, ο δημοσιογράφος της εφημερίδας το «Ελεύθερον Βήμα», έφθανε στο ίδιο συμπέρασμα, εξηγώντας στους αναγνώστες ότι το μηχάνημα της τηλεφωτογραφίας μπορεί να είναι πανάκριβο να το εγκαταστήσει κάποιος σπίτι του, ωστόσο προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στους ερωτευμένους.
Το κυριότερο ερωτικό μέσο, όμως, αποδείχτηκε ήταν η τηλεφωνία, και κυρίως η κοινόχρηστη τηλεφωνία, καθώς οι τηλεφωνικοί θάλαμοι, που εγκαταστάθηκαν σε κεντρικά σημεία της Αθήνας κατά τον Μεσοπόλεμο, θεωρήθηκαν τόποι ερωτικής εξαπάτησης και φλερτ. Ο συντάκτης του περιοδικού «ΑΘΗΝΑΙ» περιγράφει πτυχές αυτής της εμπειρίας: «Από κει η κυρία θα ειδοποιήσει τον ατυχή σύζυγο ότι θα πάει κινηματογράφο ενώ στη γωνία θα περιμένει το ταξί με τον τρίτο, κι από κει η λεπτεπίλεπτη δεσποινίς θα κλείσει τρία ραντεβού, το ένα μετά το άλλο, με τρεις διαφορετικούς θαυμαστάς. Στον τηλεφωνικό θάλαμο θα καταφύγει ο φουκαράς που δεν τολμά να εκμυστηρευτεί από κοντά τον έρωτά του στην αγαπημένη του, κι εκεί θα καταφύγει η βλοσυρή κυρία για να πεισθεί ότι ο προκομμένος της βρίσκεται πράγματι στο γραφείο του κι όχι πίσω από τα φουστάνια κάποιας σουρλουλούς» (Φεβρουάριος 1935).
Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε πόσες γελοιογραφίες, ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές υπάρχουν με θέμα την ερωτική διάσταση του τηλεφώνου και γενικότερα των τηλεπικοινωνιών. Εμείς, εδώ, απλά προσπαθήσαμε να δείξουμε την πλούσια προϊστορία αυτής της σχέσης που ξεκινάει ήδη από τις αρχές της τηλεγραφίας. Εξάλλου ο Σάμιουελ Μορς άρχισε να σκέφτεται την εφεύρεση του τηλέγραφου από αγάπη για τη γυναίκα του, στην κηδεία της οποίας δεν είχε προλάβει να πάει εξαιτίας της αργοπορίας της ταχυδρομικής υπηρεσίας. Επομένως, ίσως η ερωτική θλίψη κι όχι η ερωτική επιθυμία να κρύβεται πίσω από την εφεύρεση που άλλαξε τις τηλεπικοινωνίες.
