Οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι επιλέγουν να επικοινωνήσουν με τα αγαπητά τους πρόσωπα έχουν αλλάξει μέσα στο πέρασμα των εποχών. Από την ψιθυριστή εξομολόγηση του ερωτευμένου κάτω από το μπαλκόνι της αγαπημένης έως το σημερινό texting των smart phones οι μέθοδοι είναι διαφορετικές, ωστόσο η επιθυμία για επικοινωνία παραμένει η ίδια.
Για αιώνες ο κύριος τρόπος ήταν η αλληλογραφία. Έχει γραφτεί ότι το τηλεγράφημα, αν και ήταν ένα πολύ πιο γρήγορο μέσο, δεν θα μπορούσε ποτέ να μεταφέρει το άρωμα ενός ερωτευμένου, όπως το γράμμα. Στο κλασικό βιβλίο του Γάλλου νομπελίστα συγγραφέα, Albert Camus, «Η Πανούκλα», η αντιστροφή αυτής της σχέσης μεταξύ ερωτικής επιστολής και τηλεγραφήματος παρουσιάζεται με ενδιαφέροντα τρόπο, καθώς η πανδημία άλλαξε τη ροή της καθημερινότητας και της ερωτικής επιθυμίας.
Στην πόλη Οράν της Αλγερίας έχει επιβληθεί γενική καραντίνα λόγω της επιδημίας πανώλης που έχει ενσκήψει. «Τα υπεραστικά τηλεφωνήματα, που επιτρέπονταν στην αρχή, προκάλεσαν τόση υπερφόρτωση στις γραμμές και τέτοιο συνωστισμό στους τηλεφωνικούς θαλάμους, ώστε απαγορεύτηκαν ολότελα. Μοναδική μας παρηγοριά παρέμειναν τότε τα τηλεγραφήματα».
Και καθώς, στην ουσία, οι εκφράσεις που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σ’ ένα τηλεγράφημα εξαντλούνται γρήγορα, μακροχρόνιες συμβιώσεις ή συναρπαστικά πάθη συνοψίζονταν βιαστικά σε μια περιοδική ανταλλαγή τυποποιημένων φράσεων, όπως: «Είμαι καλά. Σε σκέφτομαι. Φιλιά».
Η αλληλογραφία είχε απαγορευτεί από τον φόβο της μετάδοσης του ιού. Κάποιοι, όμως, προσπαθούν να γράψουν στους αγαπημένους τους, χωρίς να γνωρίζουν αν αυτοί έλαβαν το γράμμα.
Η έλλειψη ανταπόκρισης τους προκαλούσε πόνο, θυμίζοντας τα λόγια του ποιητή: “Η σιωπή της έσταζε αίμα”.
«Μερικοί από μας, ωστόσο, επέμεναν πεισματικά να γράφουν και, για να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο, μηχανεύονταν χίλιους δυο τρόπους που τελικά αποδεικνύονταν πάντα μάταιοι. Κι αν, παρ’ όλα αυτά, μερικά κόλπα που είχαμε επινοήσει πετύχαιναν, εμείς δεν το ξέραμε γιατί δεν παίρναμε καμιά απάντηση. Για εβδομάδες ολόκληρες έπρεπε να ξαναρχίζουμε αδιάκοπα το ίδιο γράμμα, να ξαναγράφουμε τις πληροφορίες και τις ίδιες εκκλήσεις, κι έτσι, έπειτα από λίγο καιρό, οι λέξεις, που στην αρχή έβγαιναν ζωντανές απ’ την καρδιά μας, έχαναν πια το νόημά τους. Τελικά προτιμούσαμε τον στείρο κι επίμονο μονόλογο, από εκείνο τον άγονο διάλογο μ’ έναν τοίχο.»
Στη συλλογή τηλεγραφημάτων του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών ομίλου ΟΤΕ βρίσκουμε ένα παρόμοιο τηλεγράφημα με αυτά που περιγράφει ο Καμί στο βιβλίο του, που στάλθηκε το 1927 από την Αθήνα στην Καλαμάτα.
